ISO-norm

De Internationale Organisatie voor Standaardisatie (ISO) is een organisatie die normen vaststelt. Het betreft een samenwerkingsverband tussen nationale standaardisatieorganisaties in een 170-tal landen. Om te voorkomen dat de organisatie en haar normen in elke taal een andere afkorting zouden krijgen, heeft de ISO vanaf het begin gekozen voor de aanduiding ISO, afgeleid van het Griekse isos, wat gelijk betekent. De ISO werd opgericht in 1947, het secretariaat bevindt zich te Genève (CH).

Voor België: de belangrijkste taak van het Bureau voor Normalisatie (NBN), opgericht in 2003, is het ontwikkelen en verkopen van normen in België. Het NBN vertegenwoordigt België in Europees verband als lid van het Comité Européen de Normalisation (CEN) en op wereldniveau als lid van de International Organization for Standardization.
Verschil tussen normalisatie en regelgeving: terwijl de teksten die de overheid opstelt (regelgeving) verplicht toepasbaar zijn, zijn normen vrijwillig toepasbaar. Ze hebben dus geen enkel bindend karakter. Normen weerspiegelen best practices rond een product, een dienst, een methode of een proces. Ze zijn ontwikkeld op basis van consensus tussen de betrokken partijen. Bedrijven en organisaties gebruiken normen om de kwaliteitsvereisten en veiligheidsvereisten van hun klanten in te lossen. Regelgeving – een reglement, een contract of een lastenboek – kan wel naar een norm verwijzen. In dat geval is de norm verplicht.

ISO 9000-serie: dit zijn standaarden die vastleggen hoe een organisatie haar kwaliteit kan waarborgen. Wanneer een organisatie volgens de ISO 9000-normen werkt, kan zij een certificaat aanvragen dat dit bewijst. Bij een gecertificeerde organisatie komt er regelmatig iemand van het certificeringsbureau langs om via een zogenaamde audit vast te stellen of de organisatie inderdaad nog aan de eisen voldoet.

Enkele van de bekendste normen(series): ISO 9000 Kwaliteitsmanagement, ISO 14000 Milieumanagement, ISO 50001 Energiemanagement, ISO 22000 Management voedselveiligheid.